Mundart-Kolumne A Weihnachten wéll ma hemm

Se gewwt émmer nòmmoh ónn émmer nauer verzehlt, de Weihnachtsgeschicht von der jong Fraa Maria ónn ihrem alten Pädder Jupp, von ihrem Wónnerkénd Jesus én der Kripp bei Ochsen ónn Eseln ónn Hirten ónn Engeln ónn komischen Häälijen – ma kann draan glääwen odder nét, awwer eppes éss draan, wat aach haut noch bewejen kann: Weihnachten, aach wenn et nur erfónn éss, zéit aan wie e Magnet. Nét ónbedengt nò Bethlehem (wie die Häälisch Famill) odder Jerusalem, nä, ääfach nur hemm, dohin, wo ma gebor éss, wo ma groß génn éss, wo die, mét däne ma groß génn éss, noch lääwen, die wo ma gäär nommoh gesinn gängt, wenichdens äämol ém Joar, ónn wennet am Häälischmorjen én der Saarluier Altstadt éss, ónner Polizeibewachóng: én de Heimat. Marcel Adam, user großer regionaler Sänger, hat én ääm von seine Liddern dän fromme Weihnachtswunsch wónnerbar formeliert: Liewe Mama, fir Winnachde bin isch do.

Mundart-Kolumne: A Weihnachten wéll ma hemm
Foto: SZ/Robby Lorenz

Kaum ääner von us glääwt haut noch an dat Märchen vonnem Herrgott, wo sein äänzijen Sunn óff de bockelisch Welt schéckt, fer de greilich Minschen von ihre „Schandtaten“ zu erleesen, éndäm der sich an’t Kreiz schlääen lisst. Dò hätt et fer e Gott doch anner Meechlichkääten génn. De anneren Religionen schiddeln iwwer so en Onverstand nur de Kopp…

Awwer der Gedanken, et Bild vo Weihnachten éss trotzdem scheen. Mir, héij én Europa, wo mer (noch) Joareszeiten hann, hann de Herrgottsgeburt én de kalte Wénter verlaat, én e Schopp, én Stroh, bei’t Véih – damét ma alles herrichten kónnten, die Hämlichkäät, wo ma fer so e Feschd brauch, fer all die dausend Krippcher, wo ma basteln ónn bewónnern móss. Heimat móss sénn, aach wenn se honnertmò nét stémmt. Kréschdbäämcher? Schnee? Rendiere mét rode Naasen? Iwwerall barmherzisch Minschen? Iwwerall Keeniche mét Geschenkern fer arm Eltern mét hongrisch Kénnern?

Robert Antelme, e franseesicher Resistance-Kämpfer ónn KZ-Häftling én Buchenwald ónn Dachau, hat in seinem Buch „L’espèce humaine“ (Das Menschengeschlecht, 1947) iwwer Weihnachten 1944 in Gandersheim nur verzehlen kénnen, et hätt als „Sonderration“ e béssjen Nachschlach an Hackflääsch génn, awwer nét dän Appel, wo innen versproch génn woar. Awwer an däm Daach brauchten se wenichdens nét schaffen ze gehn. An däm Owend hann se all óm de Bollerówen rom gesääß ónn von ihrem Hemm, von der Fraa, von de Kennern gedräämt. Von ihren Häälisch Famillen.

Gérard Carau lebt im moselfränkischen Beckingen.

Meistgelesen
Neueste Artikel
Zum Thema
Aus dem Ressort