Kolumne Sààrmo E Summerdach

Endlich ist’s etwas abgekühlt und Gérard Carau macht es sich auf der Terrasse gemütlich. Doch plötzlich wird es dunkel und lange zurückliegende Erinnerungen werden wach...

Kolumne Sààrmo: E Summerdach
Foto: SZ/Robby Lorenz

Ich setze mich raus óff de Terrass. Et éss fer émol nét so heiß wie all die Daa, nét so dréckend. De Bääm génn scheen Schääd, et geht e leichder Wénd, ma òtemt óff ónn nippt an seinem kéihlen Glas Wein. Ei, wie gutt!

De Rasen, dän armen Deiwel, haschde versorschd, so gutt wie de kónnschd. De Viil sé getränkt ónn hann gebaad. Se peifen dankbar zereck. Et éss an sich e Gedicht.

 Óff émol gewwt et rouhisch om dich rom ónn der Himmel schwaarz. Vo Lottringen kémmt et riwwer, die schécken uus de Wólken, de Rään, et Gewidder. Wat hammer dänen gedòòn? Wéllen die uus stròòfen? Fer wat? Et gewwt stéller ónn stéller, ma heert so gutt wie kään Auto meh óff der sonscht so laut Stròòß. Aach de Viil hann óffgeheert ze peifen, de Wólken zéihen sich zou, et gewwt émmer dónkler. Lò kémmt eppes rónner!

 Et kémmt ma fascht vor wie am elfden Auguscht neinenneinzisch. Wéssen der noch? „Totale Sonnenfinsternis“. Se woar lang aagekénnischt, mer sénn „instruiert“ génn ónn hann uus vorbereit, hann Spezialbréllen kääft, fer nét blénd ze génn, wemmer én de Himmel gucken. Mer sénn mém Max, uusem Labrador, raus én de Aau an de Saar gang, fer alles besser ze gesinn. Mer woaren nét allään, en Haufen Leit hotten sich versammelt. Alles woar gespannt. Manchen hotten Gedrénks dabei. So e Spekdakel kritt ma jò nét jeden Dach geboot, ónn dat fer neischt.

Ónn dann éss et wérklich pasiert: De Sónnescheiw éss langsam zougedeckt génn, von owen rääts aagefang, bés se ganz verschwónn woar. Dann hat ma de „Korona“ en Zeitlang gesinn, bés sich de Sónn nommoh befreit hot ónn der Schatten vom Mònd noh lénks verschwónn woar.

 Ich erénneren mich an die seltsam Rouh, wo óff ääne Schlaach iwwer em ganze Land gelää hat. E Rouh, wie ich se noch nie erlääwt hann. E wérklich häälich Rouh. Als wären all Teen, wo et gewwt, óff émol verschwonn ónn nie geween. Der Max woar ganz é sich gekehrt, hat kää Glied meh bewéscht, hélflos vor sich hin gestarrt, als wärrer hypnotisiert. Mer hannen missen aantupsen, wie alles rémwoar. So näwen der Kapp woarer.

 Fer e paar Minutten hot dòmols de Erd stéllgestann. Óff meiner Terrass, de schwarz Wólken aus Lottringen vor Aauen ónn et Gewiddergrómmeln schon én de Ohren, denken ich, datt et scheen wär, wenn de Welt ab ónn zou aanhallen gängt ónn zou sich käm, wie dòmols, am elfden Auguscht - wenn aach nur fer e paar Minutten.

Gérard Carau schreibt in Beckinger Moselfränkisch. Er redigiert zwei Mal im Jahr die dreisprachige regionale Literaturzeitschrift „Paraple“.

Meistgelesen
Neueste Artikel
Zum Thema
Aus dem Ressort