Só sémmer aach mòòl é „Montmédy“ geland, én dat Schdättché aan de Maas. Aach dòò hott der „Vauban“ aan de Zittadell draa gefétschelt.

Et éss aan e triewer Sónndaachméttaach. Kaum kómme mer durch dat Museeumsheisjé én de Feschdóng erén, dò fängdet aa se trépsen. Mier ohné Parapplé! Mei Mann mét de Kénner dapper seréck aan t Autó. Ich warten oowen neewenaan de Feschdóngsmauer. Se kómmen nét réduur. Méttlerweil reendet meh, ónn dò wéll ich mich én t Heisjé ónnerschdellen. Ich klänschen aan de Dier, abgeschberrt! Wie kómmen ich da jétzer dòò aus die Zittadell eraus? Kääner Minsch weit ó bräät, deer wó ich kénnt fròòn!

Ó só schdehn ich dann dò „wie der Lacroix óff der Halwe Mòònd“. Soo saa mier Saarluier, wann ääner dò schdeht wie beschdellt ónn nét abgehóll ónn nét wääß, wadder mache sóll. Et géfft vózehlt, de Fransoosen, die hädden deer Soldaat „Lacroix“ é Saarlui én de Feschdóng óff der Halwe Mòònd vógess, wie se abgezoh sénn, fó aan de Preiße Platz se machen. Die hodden dann deer aarm Knecht laafe geloss.

Wie ich só verloss lò schdehn, dò heeren ich óff äämòòl vaan dief ónne Kénnerschdémmen. Kää Schangs fó ääner se gesinn, weil dicht neewenaan de Mauer en hoher Baam schdeht. Dò ruufen ich e paar Mòòl ganz laut: „Garçon!“ Plätzlich alles schdéll, kään Antwort! Awwer nòò e paar Minnutten! Wie en Äffché krawwelt e Biefché der Baam hooch, schbréngt iwwer de Mauer ó schdeht neewenaa mer. Er schdrahlt mich aan ó fròòt óff Fraseesch, wat loss wäär. Ich vókléckern, wat mer pasiert éss. Gallant fiehrder mich deer lank Weech Richdóng Ausgang. Ganz afferrett gehder neewenaa mer ó vózehlt mer. Médde Fénfmarkschdéck bedanken ich mich bei der Knechtché. Wie hat deer sich iwwer dat freem Geldschdéck gefreit!

Óff äämòò kómmt mei Fammill óns entgeen. Wie se gemerkt hann, äss et Heisjé zuu wòòr, sénn se aan der Ausgang gefahr, fó mich se suuchen. „Montmédy“ wäärd mer eewich én Erénneróng bleiwen.

Karin Peter schreibt in der traditionellen moselfränkischen Mundart der Stadt Saarlouis.