Mundart Woo die Mussigg schbield…

Ob Kunst wirklich immer etwas mit Können zu tun hat, daran zweifelt Kolumnist Georg Fox nach einigen unerhörten Konzerterfahrungen in der jüngsten Zeit.

Mundart von Georg Fox
Foto: SZ/Robby Lorenz

De Samschdach gehn mier uffs Kondserd!“, saad Meins unn dò wääs isch gleisch, was die Uhr geschlaa hadd: Mier grien die Kulduur mò widder gans neggschd se siehn. Wann mer danne middemang debei iss, lauschderd mer, was fier Mussigg geschbield gebbd. Naddierlisch guggd mer aach, wäär noch dòò iss, dass mer sisch sesammehuggd, fier midnanner dse schwäddse, wies ääm gefalld. Meischd schbille se jò ebbes, was die Leid schunn kenne. Manschmò awwer gebbds aach so neimoodisch Dseisch, dass mer denggd, se hääde die Noode verkehrd erum uff de Noodeschdänner geschbingeld. Äämòò sinn mier beim Konserd gewään, dò hadd sisch die Mussigg aangeheerd, als hädd mer der Kadds uff de Schwans gedrähd. Die hann uff die Tuub gedriggd, dass ääm die Drombeed ins ään Ohr rinn unn dsem annere Ohre widder rauskumm iss. Heere unn Siehn iss ääm dòòdebei vergang. Die Mussiggmacher sinn uff Infäll kumm, die gegrawweld hann. Mid dswei Schdubbi-Flasche hadd ääner de Tagd geschlaa, aach wann der Mann am Schlaachdseisch noch e gans Baddrie vunn Drommele vòòr sisch gehadd hadd. Das muschd du dier mò vòòrschdelle! Unn iwwerhaubd: Nò unn nò iss der ään odder anner uffgeschdann unn danne verschwunn. Erschd hann isch gedenggd, dasse es Wasser nimmeh halle kunnde. Awwer die sinn nimmeh widder kumm unn hann sisch uff Franseesisch verdriggd. Dsem Schluss waare meh läär Schdiehl wie Dsuuheerer dò. Kannsche mò siehn! De Abblaus iss midde Fies gemach genn, awwer nòòhäär hann danne immer noch e paar Leid gegladdschd. Das waare die Freinde vunn de Mussigger. Die wollde, dasse noch weider mache. Mer wääs jò nie, was anner Leid fiere Geschmagg hann.

Das alles iss awwer kää Grund fier Driebsaal nò Noode dse blòòse. Leddschd waare mer in der Kirsch gewään, woo se die Mussigg soggaar mid der Blòòskabbell geschbield hann. Das waar so laud gewään, dass all Engelscher sem Kirschefinschder naus geflòò sinn. De Herr Baschdoor hadd ingangs gesaad, dasser froh wäär, weil heid de liewe Godd mò rischdisch hochlääwe gelass genn gääb. Obs demm hinnehäär gefall hadd, wääs mer jò nidd. „Scheen iss annerschd!“, hann isch dsuu Meinem gesaad, awwer Ääs hadd gemennd, isch hädd jò kää Ahnung vun der moddern Mussigg unn iwwerhaubd: So iss die neimoodisch Mussigg unn dò muss mer dursch! Danne kann mer erschd rischdisch midschwäddse!

Georg Fox schreibt in rheinfränkischer Mundart und in Hochdeutsch.

Meistgelesen
Neueste Artikel
Zum Thema
Aus dem Ressort